H περιοχή που πονάει είναι το θύμα και ο θύτης κρύβεται κάπου αλλού

Όταν εμφανίζεται ένας πόνος κάπου στο σώμα μας, συνήθως επικεντρωνόμαστε στο τι συμβαίνει εκεί, τοπικά.

Εστιαζόμαστε λοιπόν στον πόνο, στη δυσκαμψία, στη μυϊκή αδυναμία , στον περιορισμό του εύρους κίνησης μιας άρθρωσης.

Και εννοείται, ότι  ασχολούμαστε μόνο με την συγκεκριμένη περιοχή του σώματος που διαμαρτύρεται.

Η «πάσχουσα» περιοχή στοχοποιείται και την αντιμετωπίζουμε με συνταγές αποκατάστασης  εστιασμένες σε αυτήν και περιορισμένες, τοπογραφικά, πάλι σε αυτήν.

Η αλήθεια είναι ότι κανένα συμπτωμά δεν εμφανίζεται έτσι απλά,  γιατί το σώμα μας αποφάσισε να φωνάξει, ή να μας εκδικηθεί, ή να μας κάνει τη ζωή δύσκολη.

Και κανένας μυς, κανένας τένοντας, καμία άρθρωση, καμία περιτονία, κανένας δίσκος ή μηνίσκος και καμία νευρική οδός δεν λειτουργεί απομονωμένα και ξεχωριστά από όλο το υπόλοιπο σώμα.

Πολλές φορές, η περιοχή που διαμαρτύρεται το κάνει γιατί έχει αναλάβει ευθύνες κάποιας γειτονικής δομής, που δεν λειτουργεί αποτελεσματικά, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να κινούμαστε έναντι της βαρύτητας.

Έτσι, τα γόνατα μπορεί να διαμαρτύρονται γιατί η ποδοκνημική (άρθρωση αστραγάλου) δεν κινείται επαρκώς.

Ο αγκώνας μπορεί να ζορίζεται όταν η ωμοπλάτη δεν σταθεροποιείται επαρκώς.

Η μέση μπορεί να γκρινιάζει γιατί οι οπίσθιοι μηριαίοι είναι μόνιμα υπερτονικοί -κοινώς σφιγμένοι.

Όταν επιχειρούμε να λύσουμε το γρίφο οποιουδήποτε συμπτώματος χρειάζεται να κοιτάξουμε πέρα από τα στενά όρια της Ανατομίας.

Με λίγα λόγια τις περισσότερες φορές το σημείο που πονάμε είναι το θύμα και ο θύτης βρίσκεται κάπου αλλού.