Συνηθέστεροι Τραυματισμοί στο Τρέξιμο (PART 2)

Τραυματισμοί στο πόδι και τον αστράγαλο

 Διάστρεμμα αστραγάλου

Το διάστρεμμα αστραγάλου είναι πολύ συχνό φαινόμενο στους δρομείς. Είναι το αποτέλεσμα τραυματισμού των συνδέσμων της ποδοκνημικής σαν συνέπεια ενός ‘γυρισμένου’ αστραγάλου. Η θεραπεία περιλαμβάνει προστασία, ανάπαυση, παγοθεραπεία και ανάρρωπη θέση του σκέλους. Φαρμακευτική αγωγή και α φυσιοθεραπευτικά μέσα χρησιμοποιούνται κατά την άμεση μετατραυματική περίοδο. Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η πρόληψη των υποτροπών, κάτι που πραγματοποιείται με σωστή επίδεση (taping) ή με χρήση κατάλληλων λειτουργικών κηδεμόνων τις πρώτες εβδομάδες μετά την επιστροφή σε προπονήσεις. Ο τελικός στόχος είναι η επανεκπαίδευση της άρθρωσης μέσω  τεχνικών φυσικοθεραπείας για την ανάκτηση της ευλυγισίας, της δύναμης και της ιδιοδεκτικότητας για την αποφυγή χρόνιας αστάθειας. Ένα πολύ μικρό ποσοστό των διαστρεμμάτων, παρόλα αυτά, μετατρέπεται σε χρόνιο πρόβλημα και τότε απαιτεί αρθροσκοπική αντιμετώπιση.

Τενοντίτιδα Αχιλλείου Τένοντα

Η τενοντίτιδα του αχίλλειου τένοντα παρουσιάζεται με έντονο πόνο στο οπίσθιο τμήμα της πτέρνας. Οι περισσότεροι ασθενείς εμφανίζουν πόνο, πρήξιμο και ευαισθησία σε αυτή την περιοχή. Η διάγνωση γίνεται κλινικά και η θεραπεία περιλαμβάνει φυσικοθεραπείες, πλειομετρικές ασκήσεις και διατάσεις. Πολύ συχνά, αυτές οι ασκήσεις απαιτούνται για αρκετούς μήνες για να έχουν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Ειδικά επιθέματα, ΜΣΑΦ και βιολογικές θεραπείες αποτελούν άλλες μορφές θεραπείας.

Πελματιαία απονευρωσίτιδα

Η πελματιαία απονεύρωση είναι μια βεντάλια συνδετικού ιστού που εκτείνεται από την πτέρνα μέχρι τα δάκτυλα του ποδιού και παρέχει στατική και δυναμική σταθεροποίηση του ποδιού. Ο πόνος ξεκινά από την πτέρνα, είναι πιο έντονος μετά το πρωινό ξύπνημα ή την ακινησία και στα πρώτα στάδια, βελτιώνεται με την κίνηση.Το υπερηχογράφημα ή η μαγνητική τομογραφία χρησιμοποιούνται για να αποκλείσουν ή να επιβεβαιώσουν την πιθανότητα ρήξης. Για την αντιμετώπιση συνιστώνται διατάσεις και ασκήσεις ενδυνάμωσης. Πολύ συχνά, αυτές οι ασκήσεις πρέπει να γίνοναται σε κέντρα Φυσικοθεραπείας . Ειδικά επιθέματα, ΜΣΑΦ και βιολογικές θεραπείες αποτελούν άλλες μορφές θεραπείας. Τέλος βοηθητικά δρουν ορθωτικά υλικά που παρέχουν στήριξη στην καμάρα του ποδιού.

Τραυματισμοί στους οπίσθιους μηριαίους

Οι οπίσθιοι μηριαίοι μπορεί να πάσχουν από μια οξεία θλάση έως μια χρόνια τενοντοπάθεια. Και στις δυο περιπτώσεις, η πιο συχνή εντόπιση του πόνου, είναι κεντρικά, προς τον γλουτό. Η οξεία θλάση εμφανίζεται ξαφνικά, συνήθως μετά από σπριντ. Μπορεί να συνοδεύεται από εκχύμωση (μελάνιασμα) ή από ψηλαφητό έλλειμα του μυός. Σε αυτήν την περίπτωση, απαιτείται περιορισμός της δραστηριότητας μέχρι να μπορέσει ο ασθενής να περπατά φυσιολογικά και ακολουθείται από φυσικοθεραπεία με σκοπό την ανάκτηση της φυσιολογικής κίνησης. Οι απλές ακτινογραφίες μπορούν να αναδείξουν αποκόλληση του ισχιακού κυρτώματος. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις η μαγνητική μπορεί να αναδείξει την σοβαρότητα του τραυματισμού. Η αποχή από την δραστηριότητα, η παγοθεραπεία, η ανύψωση και η επίδεση χρησιμοποιούνται στα πρώιμα στάδια της αποθεραπείας.Η τενοντοπάθεια εμφανίζεται σαν πόνος κράμπας στο οπίσθιο τμήμα του μηρού ή ψηλά στον γλουτό. Ο πόνος μπορεί να αντανακλά στο γόνατο και χειροτερεύει με το τρέξιμο και με το κάθισμα. Ψηλαφητικά, ελέγχεται ευαισθησία στην έκφυση των οπίσθιων μηριαίων στο ισχιακό κύρτωμα.  Οι πλειομετρικές ασκήσεις συστήνονται αλλά δεν υπάρχει καθολική συμφωνία. Τα κορτικοστεροειδή φάρμακα εγχυόμενα τοπικά (μέσω καθοδήγησης υπερήχων) μπορούν να απαλύνουν τον πόνο στους μισούς ασθενείς, περίπου,  που πάσχουν από τενοντοπάθεια.

Τραυματισμοί στην Κνήμη

Περιοστίτιδα Κνήμης

Είναι μια πολύ συνηθισμένη πάθηση του οστού της κνήμης που ταλαιπωρεί συχνά πολλούς αθλητές. Η τυπική ενόχληση είναι ο πόνος στο «καλάμι», όπως συνήθως περιγράφεται και είναι ένας κοινός τραυματισμός από υπέρχρηση.Επιπρόσθετα, μπορεί να παρατηρηθεί οίδημα της περιοχής. Το χρόνιο σύνδρομο του πρόσθιου διαμερίσματος της κνήμης που οφείλεται στην άσκηση (ασκησιογενές) εμφανίζεται με παρόμοιες εκδηλώσεις, με τη διαφορά ότι με την παύση της άσκησης α) ο πόνος λύνεται και β) δεν υπάρχει ευαισθησία κατά την ψηλάφηση. Η ακτινολογική διερεύνηση είναι χρήσιμη για τον αποκλεισμό κάποιου κατάγματος εκ κοπώσεως. Η μαγνητική τομογραφία είναι πιο ευαίσθητη μέθοδος από το σπινθηρογράφημα για την διάγνωση τόσο της περιοστίτιδας όσο και των καταγμάτων κοπώσεως.

Η θεραπεία της πάθησης είναι συντηρητική. Συστήνεται αποφόρτιση της περιοχής με μείωση ή παύση της δραστηριότητας. Πολύ βοηθητικές είναι οι διατάσεις της γαστροκνημίας γιατί υπάρχει σύνδεση του «σφιχτού» υποκνημίδιου και οπίσθιου κνημιαίου με την πάθηση.

Κάταγμα κοπώσεως  

Το οστό της κνήμης είναι το πιο συχνό σημείο που μπορεί να συμβεί κάταγμα κόπωσης σε δρομείς, ακολουθούμενο από το σκαφοειδές του ταρσού, τα μετατάρσια, το μηριαίο και την λεκάνη. Ένα κάταγμα κόπωσης συνήθως εμφανίζεται όταν η δραστηριότητα αυξηθεί απότομα και είναι συχνότερο στις γυναίκες που πάσχουν από το σύνδρομο της «τριάδας» της αθλήτριας. Το σύνδρομο αυτό περιλαμβάνει μείωση της οστικής πυκνότητας λόγω της διαταραχής στη λήψη τροφής και ανωμαλιών της έμμηνης ρύσης. Όπως και στην περιοστίτιδα, υπάρχει πόνος κι ευαισθησία στην ψηλάφηση της περιοχής που έχει το κάταγμα, συχνότερα στο περιφερικό τμήμα της κνήμης. Η μαγνητική τομογραφία βάζει τη διάγνωση, γι αυτό ασθενείς με δυνατό πόνο στην κνήμη, ακόμη και χωρίς ιστορικό τραυματισμού και με δυσκολία στο περπάτημα θα πρέπει να υποβληθούν σε MRI. Η ακτινογραφία μπορεί να βοηθήσει αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις.

Η θεραπεία ενός κατάγματος κόπωσης περιλαμβάνει αποχή από την  άσκηση (για 6 με 8 εβδομάδες). Εάν το βάδισμα δεν είναι επώδυνο, δεν χρειάζεται αποφόρτιση από το βάρος του σώματος. Η επιστροφή σε δραστηριότητα πρέπει να γίνει με προοδευτικά αυξανόμενο ρυθμό και να αρχίσει από πολύ χαμηλά επίπεδα. Οδηγός σε αυτό είναι ο πόνος που νιώθει ο ασθενής. Υπάρχουν μελέτες που υποστηρίζουν ότι ένας αθλητής μπορεί να χρειαστεί έως και 10 μήνες για να επιστρέψει μετά από έναν τέτοιο τραυματισμό.  Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι επιβεβλημένη σε περιπτώσεις ψευδάρθρωσης.