Η εξάρθρωση του ώμου είναι ένα τραυματικό γεγονός το οποίο μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Λόγω κάποιας τάσης οι αρθρικές επιφάνειες απομακρύνονται (μόνιμα και πλήρως), ενώ ταυτόχρονα τραυματίζονται τα ενδαρθρικά (κυρίως ο θύλακας) μόρια που σταθεροποιούν την άρθρωση. Αν υπάρξει στιγμιαία περεκτόπηση της κεφαλής και επαναφορά της, τότε ο όρος που χρησιμοποιείται είναι το υπεξάρθρημα.

Σε φυσιολογικές καταστάσεις ο θύλακας συγκρατεί την άρθρωση και δεν επιτρέπει την εξάρθρωση του βραχιονίου. Όταν τα φορτία είναι περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ο θύλακας, τραυματίζεται με αποτέλεσμα την εξάρθρωση. Συνήθως το εξάρθρημα είναι πρόσθιο και πιο σπάνιο το οπίσθιο, ενώ μιλάμε για αστάθεια όταν επιτρέπονται μικροκινήσεις στην άρθρωση.

Τα περισσότερα περιστατικά συμβαίνουν σε πτώση με τεντωμένο χέρι και σε κινήσεις απαγωγής με έξω στροφή και γενικά όταν ασκηθεί μεγάλη βία, σε άτομα με χαλαρές αρθρώσεις είναι δυνατό να εξαρθρωθεί κ με μικρότερη βία. 

Ο ασθενής συνήθως αμέσως καταλαβαίνει τη βλάβη, καθώς υπάρχει έντονη παραμόρφωση, πόνος και αδυναμία κίνησης.

Ο ακτινογραφικός έλεγχος θα επιβεβαιώσει τη βλάβη και θα υποδειχθεί η κατάλληλη αντιμετώπιση.

Μετά το έλεγχο και την άμεση ανάταξή του θα πραγματοποιηθεί για τρείς βδομάδες ακινητοποίηση σε ειδικό νάρθηκα. Στη συνέχεια ανάλογα με τη βλάβη θα προταθεί το κατάλληλο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας.

Στόχος είναι η ανάκτηση του χαμένου εύρους κίνησης με σταδιακή ένταξη παθητικών κινήσεων και εκρεμοειδών μετά το πέρας της φάσης ακινητοποίησης. Στη συνέχεια στόχος είναι η σταδιακή ενδυνάμωση των μυών του ώμου, ώστε να αποφευχθεί ο ενδεχόμενος υποτροπιασμός.

Απαγορεύονται οι κινήσεις έξω στροφής και ανύψωσης του άνω άκρου πάνω από το επίπεδο του κεφαλιού.

Ενώ επίσης από τον φυσικοθεραπευτή μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα παρακάτω: