Ο παγωμένος ώμος είναι μια διαδικασία φλεγμονής του ώμου που χαρακτηρίζεται από πόνο και δυσκαμψία. Δημιουργούνται συμφύσεις και ρικνώσεις στον αρθρικό θύλακα της άρθρωσης του ώμου ο οποίος μπορεί να καλυφθεί με συνδετικό ιστό.

Η παθολογία μπορεί να δημιουργηθεί από πολλά αίτια αλλά ο ακριβής μηχανισμός δεν είναι γνωστός. Μπορεί να προκληθεί λόγω σακχαρώδους διαβήτη, τραυματισμών του ώμου και άλλων άγνωστων αυτόματων μηχανισμών. Συνήθως κάποιος τραυματισμός της άρθρωσης, ο οποίος δεν θεραπεύτηκε σωστά ή μεγάλο διάστημα ακινητοποίησης μπορεί να οδηγήσει στο φαινόμενο.

Γενικά η συμπτωματολογία κινείται σε δύο επίπεδα, πόνος και δυσκαμψία. Ο ασθενής αισθάνεται μια δυσκολία στην οποιαδήποτε κίνηση του ώμου, αλλά πολλές φορές και των γειτονικών αρθρώσεων. Ο πόνος εμφανίζεται κυρίως στην κίνηση του ώμου και ιδιαίτερα στις στροφικές κινήσεις πάνω από το επίπεδο του κεφαλιού. Μπορεί να ξεκινά με μια ήπια δυσκαμψία και προοδευτικά να επιδεινώνεται. Ο πόνος δεν είναι διάχυτος, περιγράφεται ως διαπεραστικός. Πολλές φορές ειδικά όταν το πρόβλημα έχει διαρκέσει για καιρό εμφανίζεται και πόνος στον αυχένα.     

Η διάγνωση κυρίως γίνεται από το ιστορικό του ασθενούς και την αντικειμενική εξέταση της άρθρωσης.

Γενικά το πιο σημαντικό είναι η πρόληψη και η αποφυγή του γεγονότος. Σε περίπτωση που εγκατασταθεί το φαινόμενο, στόχος του φυσικοθεραπευτή είναι η σταδιακή ανακούφιση από τον πόνο και η σταδιακή αύξηση του εύρους κίνησης. Η θεραπεία μπορεί να κρατήσει μήνες. Ανάλογα το αίτιο της πάθησης προτείνεται και το ανάλογο πρόγραμμα. Τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι τα εξής: