Τη διάγνωση θα σας τη δώσει ο ορθοπεδικός γιατρός σας. Το ιστορικό και η κλινική εξέταση συνήθως θα το επιβεβαιώσουν, χωρίς όμως να αποκλείεται η ανάγκη για κάποιον υπέρηχο ή μια μαγνητική τομογραφία. Η πάθηση αυτή προκαλεί πόνο ιδιαίτερα κατά την κίνηση της απαγωγής και της έξω στροφής του βραχίονα. Ο πόνος πολλές φορές εντείνεται τις ώρες του ύπνου με αποτέλεσμα ακόμα και την αφύπνιση του ασθενούς. Ο πόνος δεν εντοπίζεται πάντα στο ίδιο σημείο. Συνήθως αναφέρεται στην περιοχή του ώμου και στην πρόσθια επιφάνεια του βραχιονίου μέχρι τον αγκώνα. Αναλόγως την εξέλιξη της πάθησης μπορεί να υπάρχει και μια αδυναμία ανύψωσης του άνω άκρου, ενώ οι επώδυνες κινήσεις που περιγράφονται είναι το χτένισμα των μαλλιών, το κούμπωμα του στηθόδεσμου και γενικότερα η ανύψωση του άνω άκρου πάνω από το επίπεδο της κεφαλής. Επίσης μπορεί σε συγκεκριμένες κινήσεις ο ασθενής να αισθάνεται κριγμούς.   

Σημαντικό κομμάτι είναι η διαφοροδιάγνωση και ο καθορισμός του πραγματικού προβλήματος. Συχνά μπορεί να συνυπάρχουν προβλήματα ρήξεων ή μικρορήξεων του πετάλου των στροφέων, οπότε η αντιμετώπιση αλλάζει.  

Σε γενικό πλαίσιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι η θεραπεία εξειδικεύεται ανάλογα με το ακριβές πρόβλημα. Στα πρώτα στάδια της πάθησης συνίσταται από τους ορθοπεδικούς συντηρητική θεραπεία με χρήση φαρμάκων (από το στόμα ή ενέσιμων) και η εφαρμογή του κατάλληλου φυσικοθεραπευτικού προγράμματος. Η εμμονή των συμπτωμάτων μετά από έξι μήνες και η μη βελτίωση του ασθενούς τον οδηγούν σε αρθροσκοπικό χειρουργείο.

Η προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της φλεγμονής είναι το πρώτο μας μέλημα. Σε γενικά πλαίσια θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χρήση κλασικών μέσων (υπέρηχα, ΤΕΝΣ, διαθερμίες) βοηθούν ελάχιστα, γιατί μπορεί να ανακουφίζουν τον ασθενή από τον πόνο αλλά δεν θεραπεύουν το αίτιο, το οποίο παραμένει να είναι η πρόσκρουση του τένοντα. Ένας τομέας ο οποίος πρέπει να παρέμβουμε είναι η εκπαίδευση του ασθενούς και η ενημέρωσή του. Πρέπει να αποφεύγεται η έκθεση του ατόμου σε εκλυτικούς παράγοντες. Η χρήση του κατάλληλου προγράμματος ενδυνάμωσης των μυών του ώμου για τη σταθεροποίηση της άρθρωσης και τον έλεγχό της είναι θεμελιώδους σημασίας, ενώ επίσης η γνώση της κίνησης από τον ίδιο τον ασθενή βοηθά στην επούλωση της πάθησης. Τέλος, τεχνικές κινητοποίησης της άρθρωσης οδηγούν πολλές φορές σε θεαματικά αποτελέσματα.